‘Een maand in Mérida, Campeche en Chiapas’

ESTHER WINK

Alweer meer dan twee maanden in Mexico. Het voelt veel langer, omdat ik zoveel heb gezien en meegemaakt. Thuis in Nederland vliegen tien weken zo voorbij. Ik begon mijn reis in en rondom Mexico-Stad, waarna ik naar Cancun vloog om na twee weken op Isla Holbox te relaxen door Yucatan te reizen en vervolgens door Campeche en Chiapas te reizen. Mijn plan om Mexico in zes maanden te zien heb ik inmiddels losgelaten. Dit land is zo groot! Ook heb ik soms behoefte om langer op plekken te blijven.

Mérida

Na een aantal dagen in de stad Mérida te hebben gezeten is het tijd voor wat dag uitstapjes. Samen met twee Duitsers die ik van Valladolid ken, neem ik een bus naar het gele dorpje Izamal. In Yucatan geldt voor het lokale vervoer dat je per uur rijden 1 dollar betaalt. Dit maakt het reizen hier gelukkig heel betaalbaar. Wanneer we uitstappen in de ochtend is het al bloedheet. We lopen een aantal rondjes door het mooie dorpje, het klooster en beklimmen de piramide, en veranderen al snel in een waterval. Omdat we onze zwemkleren mee hebben genomen proberen we gebruik te maken van het zwembad van een hotel maar dit mislukt helaas. Dan maar afkoelen onder de ventilator van een lokaal restaurantje. We vinden nog een klein museum met airco en ons geluk kan niet op wanneer we een soort fontein in de patio van het museum ontdekken. Hier relaxen we en koelen we af totdat onze bus terug naar Mérida vertrekt.

De volgende ochtend pak ik samen met het Duitse meisje de bus naar het badplaatsje Progreso op een uur rijden van Mérida. We hebben super veel zin in een stranddagje en na een korte wandeling ploffen we bij het eerste beste plastic tafeltje met stoeltjes op het strand neer. Hier kunnen we de hele dag gebruik van maken als we maar iets te drinken en eten bestellen. Het zeewater is niet zo helder, maar het strand is heerlijk breed en het zand heel fijn en er hangt een gezellige sfeer. Na een mooie zonsondergang pakken we de bus terug naar Mérida.

Op de laatste dag in Mérida boek ik op aanraden van een andere reiziger de history & photo walking tour door Mérida. Ik geniet eerst nog een halve dag van de bolle zon en het verkoelende zwembad bij mijn hostel voordat ik me klaarmaak voor de tour aan het eind van de middag. De tour wordt gegeven door Fernando, een Mexicaan en fotograaf die al lang in Mérida woont. Hij vertelt op een hele leuke manier over de geschiedenis van de stad en laat ons de beste fotoplekjes zien. Wanneer de avond valt, leeft de stad helemaal op en we besluiten drankjes te drinken bij een gezellige bar. Toevallig begint hier net een gratis salsa les en we besluiten een uurtje mee te doen. De basis stappen gaan mij makkelijk af maar zodra er met beide handen en voeten iets gedaan moet worden en gedraaid wordt, krijg ik kortsluiting. Ik mag zeker nog wat meer oefenen!

Campeche

De volgende ochtend laat ik Mérida met lichte pijn in mijn hart achter me en reis ik af naar Campeche, een kleiner stadje aan de Golf van Mexico. Ik neem een taxi naar het centrum waar ik gelijk al een leuk gesprek heb met de ontzettende vriendelijke taxi chauffeur. Omdat de wind hier als een hete föhn aanvoelt boek ik een hotel met zwembad voor een nachtje. Ik slenter door het pastelkleurige centrum, over de verkoelende boulevard, neem een heerlijke vegan lunch en ben gelijk verliefd op Campeche. Omdat ik alleen met handbagage reis en mijn kleren grotendeels tweede of derdehands zijn besluit ik een paar nieuwe zomerse kledingstukken te scoren. Ik beland in een overvolle lokale Mexicaanse kledingwinkel waar de medewerkers je vragen waar je naar op zoek bent en je zelf suggesties geven. Heerlijk om niet zelf te hoeven zoeken! Ik vind het ook niet erg om voor deze keer nieuwe kleding te kopen, omdat veel kleding in Mexico zelf geproduceerd wordt en dus niet de halve wereld over is gegaan om hier in de winkel te belanden.

De volgende dag maak ik lekker lang gebruik van het zwembad van mijn hotel voordat ik weer naar een goedkoper hostel ga. Aan het eind van de middag spreek ik af met het Duitse meisje van Mérida, die inmiddels ook naar Campeche is afgereisd. We bekijken de prachtige zonsondergang vanaf de boulevard. Het is hier zo klein dat we al snel andere reizigers van Mérida en Valladolid tegenkomen. Na de zonsondergang bekijken we een zogenaamd geweldige lichtshow aan het water waar we na vijf minuten wel klaar mee zijn. Omdat de maand december in het teken staat van kerst slenteren we over de kerstmarkt wat heel gek voelt met deze hitte. Later op de avond wonen we een geweldig openlucht concert van een Mexicaanse band bij, als onderdeel van een internationaal muziekfestival in Campeche. Zo leuk dat er in Mérida en Campeche zoveel gratis openlucht concerten worden gegeven!

De volgende ochtend verkennen we Campeche per fiets. We maken gebruik van de gratis fietsen van het hostel waar het Duitse meisje verblijft, en fietsen over de lange boulevard van de stad. Op deze manier sightseeing doen is gelukkig ook niet zo bloedheet. We willen naar fort San Miguel waar ook een museum over de Maya geschiedenis en cultuur is en het blijkt nog een behoorlijke klim naar boven te zijn. Wanneer we oververhit bij het fort aankomen zien we alleen maar taxi’s en andere auto’s staan. We gaan eerst het koele museum in en wandelen dan nog even over het fort voordat we terug fietsen naar Campeche voor lunch. Ook al kent Campeche een turbulente geschiedenis vanwege de piraterij, het is een klein stadje dat je al in een paar uurtjes bekeken hebt. Na de lunch pakken we een siësta voordat we ‘s avonds met een groepje reizigers op pad gaan. We vullen de avond met churro’s eten op de kerstmarkt, wonen een concert van een band uit Campeche bij en drinken cocktails in de gezelligste straat van het centrum, calle 59. 

Ojo de Agua

De eigenaar van mijn hostel raadt ons aan om naar een soort cenote te gaan, Ojo de Agua bij het dorpje Hampolol, op een uurtje met de bus vanuit Campeche. Met deze hitte klinkt dat als een uitstekend plan en met een groepje besluiten we dit uitstapje in de middag te maken. Omdat mijn hostel volgeboekt is, verhuis ik naar een Airbnb waar ik voor een prikkie een heerlijke privékamer heb. Het is even zoeken naar de juiste plek waar onze bus vertrekt en al snel ontdekken we dat op zondag de bussen slechts één keer per uur vertrekken en die van ons net geweest is. We besluiten geduldig te wachten en na een kort busritje worden we gedropt in een mini dorpje. Ik krijg een getekende routebeschrijving van een oud mannetje in mijn handen gedrukt en na 40 minuten in de hitte lopen komen we ergens aan dat totaal niet lijkt op de foto’s die ik op Google zag. Omdat we oververhit zijn besluiten we toch een duik te nemen en worden we aangestaard door zo’n 30 Mexicaanse jongens. Na nog een stukje wandelen komen we eindelijk aan bij het plekje waar we in eerste instantie wilden zijn. Het blijkt een prachtig eco-park te zijn waar je in twee Ojos de Agua kunt zwemmen, een wandeling door de jungle kunt maken en zelfs kunt blijven slapen. Ondanks dat we helemaal lek geprikt worden door muggen is het heerlijk vertoeven hier. We spotten ook nog vier slangen en nadat het park sluit kunnen we net voor het donker nog een bus langs de snelweg aanhouden die ons mee wil nemen naar Campeche. Wat een avontuur!

Palenque

De volgende ochtend pak ik samen met een ander Duits meisje de 6-uur durende bus naar Palenque. Hier slaap ik drie nachten in een prachtig resort midden in de jungle. De gedeelde hutten zijn een beetje boven mijn budget, maar het fijne zwembad is meer dan welkom in dit klimaat. We worden vroeg wakker met de apengeluiden om ons heen en maken ons klaar om een colectivo te pakken naar de ruïnes van Palenque. Het is een regenachtige ochtend en dus zit er niets anders op dan wachten totdat het wat droger wordt. De mist en lichte regen maken de ruïnes in de jungle desalniettemin mysterieus en magisch. Helaas zijn vanwege de regenval (of corona) veel wandelpaden afgesloten en dus lopen we na een paar rondjes langs de tempels weer het park uit. De zon laat zich inmiddels meer zien en dus maken we nog een korte wandeling door de jungle naar een mysterieuze vergeten tempel voordat we weer terug naar ons resort gaan. De rest van de middag relax ik bij het heerlijke zwembad.

Na een extra plan- en relax dagje bij het resort pak ik mijn spullen en verhuis voor één nachtje naar een hostel in het stadje Palenque. Hier merk ik ook voor het eerst hoe anders Chiapas is dan de rest van Mexico. Alles doet me nu al veel meer denken aan Guatemala. ‘s Middags pak ik samen met een Engels meisje, een Duits meisje en een Italiaanse jongen een colectivo (eigenlijk gewoon achterin een jeep) naar de prachtige en niet toeristische Roberto Barrios watervallen waar we heerlijk kunnen zwemmen. ‘s Avonds schuif ik aan bij andere reizigers in een gezellig restaurant dichtbij mijn hostel.

Om 12 uur de volgende dag word ik opgehaald voor de tour naar de Misol-Ha en Agua Azul watervallen. Ik hoor hier gemengde verhalen over maar omdat de tour goedkoop is en het transport naar San Cristobal de las Casas erbij in zit, besluit ik ‘m toch te doen. Omdat ik nul verwachtingen heb ben ik toch redelijk verrast, maar heel erg toeristisch is het er wel. Na 5 uren op tour te zijn geweest worden we in een ander busje gezet die ons in nog eens 5 uren op een extreem hobbelige en kronkelige weg door Chiapas leidt. Zogenaamd zouden we een politie escort krijgen omdat de wegen onveilig zouden zijn, maar hier heb ik vrijwel niets van gezien. Waarschijnlijk veel bangmakerij want ik voel me tot nu toe super veilig in Chiapas.

San Cristóbal

Na een slapeloze nacht verruil ik mijn extreem koude en verrotte hostel voor een heel fijn hostel waar ook gratis yoga en meditatielessen worden gegeven. Het is regenachtig en ik besluit een regel- en schrijfdagje te nemen. In de avond spreek ik af met het Engelse meisje van Palenque, eten we bij een heerlijk vegan restaurant, wandelen door het gezellige centrum (waar ik voor het eerst het kerstgevoel krijg!) en drinken we een biertje bij een rooftop bar. Ik ben niet gekleed voor de kou van San Cristobal en besluit al snel mijn warme bedje in te duiken. De volgende ochtend voel ik me weer helemaal fit, helemaal na de yoga wat ik al twee maanden niet heb gedaan. Later op de middag word ik uitgenodigd om een biologische boerderij te bezoeken net buiten San Cristobal, waar ook vrijwilligers meehelpen. Samen met het Engelse meisje reizen we naar deze bijzondere en afgelegen plek, krijgen we een heerlijke brunch en worden we rondgeleid over het prachtige terrein. Ook mogen we ons avondeten vers plukken. Het is heerlijk om even een dagje uit de stad te zijn maar ook wel heel fijn om weer terug in de bewoonde wereld te zijn.

De volgende ochtend voel ik me beroerd en kan ik twee dagen lang alleen maar in bed blijven liggen en niks eten. Vanwege een hippie festival in Chiapas worden veel reizigers ziek in deze periode. Maar ook het kraanwater in San Cristobal de las Casas schijnt één van de slechtste van de wereld te zijn maar veel reizigers behoorlijk ziek van worden. Twee dagen later voel ik me eindelijk weer wat beter en kan ik weer een normale maaltijd eten. De dag voor kerstavond kan ik weer meedoen met de yogalessen in het hostel en boek ik een heerlijke Maya massage als kerstcadeau voor mezelf. Samen met het Engelse meisje ga ik de volgende dag naar een bijzondere klankschalen sessie. Ondertussen zijn de voorbereidingen voor kerstavond in ons hostel al in volle gang. We doen een ‘potluck’, waarbij iedereen iets van eten of drinken meeneemt. Er eten uiteindelijk 40 gasten, vrijwilligers en niet-gasten mee. Het grootste kerstdiner dat ik ooit heb gehad! Na het gezellige diner gaan we met een klein groepje de stad in en dansen met allemaal enthousiaste locals in een bar.

Ik voel me nog steeds niet helemaal de oude en doe het weer rustig aan op eerste kerstdag. Ik loop een super leuk Grieks meisje die ik op kerstavond had ontmoet tegen het lijf en we besluiten samen te lunchen en de middag door te brengen. Op tweede kerstdag doe ik weer mee met yoga en voel ik me fit genoeg om eindelijk San Cristobal te ontdekken. Na 9 nachten in het hostel, dat inmiddels als een tweede thuis voelt, verhuis ik na een leerzame meditatie les en een mini hypnose show naar een ander hostel. Omdat ik te laat aankom, is de privékamer die ik had geboekt al weggegeven. Maar omdat vrijwel alles vol zit vanwege de feestdagen ben ik super blij dat er nog een bed beschikbaar is in een slaapzaal.

Chiflón en Montebello

Op dinsdagochtend word ik heel vroeg opgehaald voor mijn 13-uur durende tour naar de Chiflón watervallen en de helderblauwe meren van Montebello. Na drie uren in de bus zitten worden we afgezet bij de watervallen waar we anderhalf uur vrije tijd krijgen. De klim naar de hoogste waterval, Velo de Novia, duurt al minstens een half uur, helemaal met de hordes toeristen met wie je het smalle pad deelt. Eenmaal boven kijk ik mijn ogen uit. Ik heb veel watervallen gezien maar deze staat zeker in mijn top vijf! Het water stort hier 120 meter naar beneden. Ook al is het ontzettend druk, indrukwekkend vind ik het wel.

Na de watervallen rijden we in een uurtje verder naar de meren van Montebello. De 59 meren worden gedeeld met Guatemala en danken hun prachtige blauwe kleuren aan de aanwezige mineralen. We worden bij één van de meren gedropt voor lunch en een soort semi verplichte tour over het water waar we extra voor moeten betalen. Nadat ik tien keer heb aangegeven dat ik niet hoef te eten, besluit ik toch de tour over het water te doen omdat ik anders twee uren lang niks te doen heb. Dit blijkt echt geweldig te zijn. Omdat gewone boten verboden zijn op dit meer worden er traditionele vloten ingezet, waardoor het er muisstil is. Na een rondje over het meer te hebben gedaan worden we nog op een mini eilandje gedropt waar we even mogen zwemmen. Helaas heb ik mijn badkleding niet mee omdat mij verteld werd dat het te koud is om te zwemmen. Dan maar met mijn voeten afkoelen in het water! Vervolgens worden we nog bij een mooi uitzichtpunt gedropt en mogen we weer een boot tour doen. Maar niemand wil dat doen en dus neemt de chauffeur ons mee naar de grens met Guatemala. Hier is niet veel te doen behalve souvenir shoppen, maar het is best grappig om even door Guatemala te wandelen.

Sumidero Canyon en Chiapa de Corzo

Na weer een chill- en schrijfdagje in San Cristobal ga ik de volgende dag weer op tour, dit keer naar de Sumidero Canyon en Chiapa de Corzo. In zo’n twee uur worden we naar twee mooie uitzichtpunten gebracht, waarna we met een hoop andere toeristen op een krappe boot worden gezet voor een twee uur durende tour over het water door de canyon. Ook weer mega toeristisch, maar er is geen andere manier om deze gigantische canyon te bezoeken en het blijkt toch wel veel mooier dan ik dacht. Ook spotten we nog een tiental krokodillen en apen. De boot brengt ons vervolgens in Chiapa de Corzo, een inheems dorpje waar je eigenlijk alleen kunt souvenir shoppen. We krijgen een krap uur vrije tijd en ik besluit neer te ploffen met een koud drankje bij een restaurantje aan de rivier. Het is hier zeker 10 graden warmer dan in San Cristobal, heerlijk! Op de terugweg krijgen we autopech maar gelukkig worden we al snel opgepikt door een ander busje. Omdat ik al een hele week in onzekerheid leefde over waar ik kon slapen vanwege twee mislukte boekingen en dat ook gewoon goed is gekomen, maakte ik me om zoiets kleins al helemaal niet meer druk.

Diezelfde nacht komen Tineke en Ingrid vanuit Palenque aan in het hostel waar ik ook slaap en kletsen we de volgende ochtend bij in een gezellig koffietentje. We slenteren door San Cristobal en boeken een heerlijke massage voor onszelf op Oudjaarsdag. Daarna maken we ons klaar voor de avond en eten we samen met het Engelse meisje vegan taco’s. We besluiten het laatste uur voor middennacht glühwein op de rooftop bar te drinken en daar het nieuwe jaar in te luiden met champagne en reggae muziek. Vanuit de bar hebben we een geweldig uitzicht over de stad en al het vuurwerk. Op het plein speelt er nog een band waar we nog even losgaan, voor we ons warme bedje weer lekker inkruipen.

Op Nieuwjaarsdag voel ik me weer niet helemaal lekker en lig ik vrijwel de hele dag in bed. Gelukkig voel ik me daarna weer bijna helemaal oké voor mijn 12-uur durende nachtbus naar de staat Oaxaca. Hier begint namelijk mijn 3-weekse yoga retraite in het badplaatsje Mazunte. Ik heb er ontzettend veel zin in!