juni 2022

‘Camino del Norte – Etappe 7 t/m 12: van Bilbao naar Santillana del Mar’

MINKE WINK

Vanuit Bilbao vervolgen we de Camino del Norte. We verlaten het Baskenland en komen terecht in de provincie Cantabrië.

Camino del Norte – Etappe 7: van Bilbao naar Pobeña (26km)

We lopen naar het bekende Guggenheim museum dat vlakbij ons hostel ligt. Tijd voor shots met de spin. Het is nog heerlijk rustig buiten en we gaan helemaal los. We pakken alle poten van de spin vast en maken verschillende foto’s en video’s. Ja, dit soort dingen, daar worden we nu eenmaal heel erg blij van. Vraag me niet waarom. Na ons momentje met de spin, steken we de rivier over en pakken we de alternatieve route naar Portugalete, een stad aan het eind van de rivier. Deze route is wat korter dan de officiële route en makkelijker omdat we niet hoeven te klimmen en dalen. Het eerste stuk is prachtig als we nog in de stad zijn en langs het water lopen. Daarna wordt de route wat saaier omdat we kilometers lang over industrieterrein lopen. Na 2 uren lopen, stoppen we bij een schraal cafeetje voor koffie en broodjes. Daarna lopen we verder totdat we bij de zogenaamde transportbrug in Getxo aankomen. De Vizcayabrug is een brug die de Spaanse plaatsen Portugalete en Las Arenas verbindt over de Nervión rivier. Het is ’s werelds oudste zweefbrug, gebouwd in 1893. De Vizcayabrug werd ontworpen door Alberto Palacio, een van Gustave Eiffel’s leerlingen. Aldus Wikipedia. Al met al een bijzondere constructie die wel wat weg heeft van een horizontale Eifeltoren. Leuk om te zien. Onder aan de brug hangt een gondel die ons voor een prikkie naar de overkant van het water brengt.

Portugalete is een drukke stad waar we snel weer uit lopen. Op een bankje net buiten het centrum rusten we even uit en eten we onze broodjes. Vanaf hier is het nog 11 kilometer lopen naar Pobeña waar we willen overnachten. Dat valt mee. Denken we. De hele route loopt over een asfaltweg met amper schaduw. En het wordt steeds warmer en warmer. Het enige voordeel is dat er geen auto’s op of langs deze route rijden. De weg is alleen voor voetgangers en fietsers. Vooral de laatste paar kilometers vallen ons zwaar. Ik ben oververhit. M’n voeten branden en m’n hoofd kookt.

Verderop zien we een paar appartementsgebouwen en daarachter een prachtig strandje. We gooien onszelf op het eerste en beste terras voor een 0.0 biertje en wat eten. De herberg waar we vannacht slapen ligt in Pobeña, een dorp dat nog maar anderhalve kilometer verderop ligt. Het voelt alsof we er al zijn en we kunnen eindelijk relaxen. Het is nog maar 1 uur ’s middags en we hebben nog genoeg tijd om uit te rusten. Op het terras waar we zitten, zien we ook een aantal pelgrims die we nog niet eerder gezien hebben. Misschien zijn zij wel een dag extra in Bilbao gebleven, iets wat velen schijnen te doen. Van de pelgrims die we de laatste dagen steeds tegenkwamen, zien we niemand. Ook niet bij de herberg waar we even later aankomen met een volle tas boodschappen. We zijn de eersten en eigenlijk veel te vroeg. Na een half uurtje wachten, mogen we naar binnen en krijgen we het stapelbed in de hoek aangewezen. De herberg is klein en alle bedden staan heel dicht bij elkaar. Voor een donativo (herberg op donatiebasis) is het prima. We drukken gelijk onze was in de enige wasmachine en gaan douchen. Daarna kunnen we echt chillen met een koud biertje op een plastic stoeltje aan een plastic tafel voor de herberg. Wat een beloning! Aan het eind van de dag eten we onze wraps met tonijn en avocado die we de hele dag al mee sjouwen. Na het avondeten liggen we natuurlijk weer lekker vroeg op bed.

Camino del Norte – Etappe 8: van Pobeña naar Castro Urdiales (16km)

We gaan weer vroeg op pad vandaag. We lopen terug naar de camino en beklimmen een trap die ons naar de kustweg brengt. De volgende kilometers lopen we heerlijk langs de kust zonder een auto of andere pelgrim tegen te komen. Onderweg stuiten we op een kudde berggeiten die langzaam van het klif naar beneden klauteren. Prachtig om te zien!

De kustweg loopt tot aan het mini dorpje Ontón. Hier staan maar een paar huisjes, een kerk en heel veel moestuinen. We nemen een korte pauze bij het kerkje en eten onze chorizo broodjes op. Meerdere pelgrims passeren ons. Allemaal uit dezelfde herberg waar we vannacht geslapen hebben. Net als de andere pelgrims kiezen ook wij ervoor om de kortere kustroute te volgen naar Castro Urdiales. In het kleine dorpje Mioño kopen we broodjes bij een bakkerij en gaan we op het terras zitten van het café dat ernaast ligt.

Nadat we onze koffie en broodjes achter de kiezen hebben, lopen we weer verder. De gele pijlen brengen ons door een tunnel en een stukje door het bos naar een andere asfaltweg die ons naar het dorpje Castro Urdiales brengt. Het is nog maar 11 uur ’s ochtends, maar dit is onze eindbestemming voor vandaag. We zijn hard toe aan een rustdag. We checken in bij een simpel hotel waar we gelukkig meteen een kamer krijgen. Urenlang liggen we op ons bed te lezen, schrijven en te scrollen op onze telefoons. De beentjes tintelend languit. Ik doe zelfs even een dutje. Aan het eind van de middag halen we boodschappen bij de supermarkt om de hoek. Daarna lopen we even een rondje door het dorp om wat foto’s te maken. De hotelkamer roept ons alweer en binnen no-time liggen we weer op bed met de beentjes languit. De rest van de avond en nacht blijven we in deze horizontale positie liggen.

Camino del Norte – Etappe 9: van Castro Urdiales naar Santoña (33km)

Wat fijn! We hoeven een keer niet met al onze spullen de kamer uit te sneaken. We kunnen rustig inpakken en wakker worden. We werken nog 2 bananen en lauwe yoghurt naar binnen voordat we weer op pad gaan. De eerste kilometers lopen we over asfalt langs verlaten huizen en troosteloze dorpen als Cerdigo. Het is stil op straat. Wie woont hier? Vraag ik me af. Ik zie een tienermeisje in een bushokje zitten. Hoe is het voor haar om hier te wonen? Er is letterlijk niks in dit dorp. Geen supermarkt, geen bar, geen pleintje, alleen wat huizen.

Het volgende dorp Islares oogt niet veel levendiger, maar hier is wel een grote camping. En daarbij een restaurant met koffie en chocobroodjes. Perfecte timing, want we zijn alweer 2 uren aan het lopen en hebben vanochtend geen koffie kunnen drinken. We bestellen onze koffie met chocobroodjes en genieten van onze pauze.

In het dorpje Pontaron kiezen we voor de kortere route die over de weg gaat. We lopen een kilometer of 5 langs de weg. Het valt ons reuze mee. Er is genoeg ruimte om te lopen en er komen weinig auto’s langsrijden. Niet veel later zijn we weer terug op de camino en leidt het pad ons richting de kust. Na een klein stukje door het bos komen we uit op een pad dat ons langs de kust naar Laredo brengt. De uitzichten zijn werkelijk adembenemend. We voelen ons weer helemaal thuis op de camino en nemen alle tijd voor dit stuk.

Het dorpje Laredo waar we even later aankomen is onze eindbestemming. We laten onze backpacks alvast achter bij de herberg en ploffen neer op een terras. Terwijl we op het terras zitten zien we meerdere pelgrims doorlopen en dat triggert ons ook om verder te gaan. We besluiten onze backpacks weer op te halen en lopen nog 6 kilometer verder zodat we alvast met de boot van Laredo naar Santoña over kunnen steken. De volgende 5 kilometer lopen we over de boulevard langs het strand van Laredo. Als we eindelijk bij het eindpunt van Laredo, een klein strandje, aankomen zien we nergens een boot. Een kwartiertje later verschijnt er vanuit het niks toch een boot die ons naar de overkant brengt. En dan zijn we in Santoña.

Tijd voor een halve liter bier en chillen. We made it again, en we hebben verbazingwekkend veel energie over. We doen alvast boodschappen voor ontbijt en lunch morgen en gaan daarna terug naar ons hostel om te douchen. En dan is het etenstijd. In hetzelfde restaurant naast het hostel krijgen we voor 14 euro een pelgrimsmenu met 3 gangen en een fles rode wijn. We eten ons buikje helemaal rond en drinken voor het eerst wijn bij het eten. Na het eten kruipen we weer mooi op tijd ons bedje in.

Camino del Norte – Etappe 10: van Santoña naar Guëmes (22km)

Na een rusteloze nacht word ik vroeg wakker. Het is tijd om op te staan wanneer ik Sandra haar wekker hoor. We maken ons klaar voor de dag en gaan naar de eetkamer voor ons eigen ontbijtje.

We lopen Santoña uit en niet veel later lopen we een heel stuk langs een enorme muur. Het blijkt een gevangenis te zijn. We lopen verder langs het strand van Bernia en langs veel verlaten huizen. We staan voor de keuze of we de heuvel gaan beklimmen om een stuk langs de kust te lopen of dat we de weg blijven volgen. Via de weg is korter en omdat het best wel bewolkt is, besluiten we dat te doen. De route is erg saai en de huizen waar we langs lopen hebben allemaal de luiken naar beneden. Het is hier uitgestorven. Nergens is een cafeetje open. En dat op het moment dat we echt toe zijn aan koffie. We wijken even van de camino af en wandelen naar het dorpje Castillo. Daar vinden we wat we zoeken. Een café met koffie. We zijn in een soort truckersdorp beland. Er zijn hier alleen maar oudere, ietwat dikke mannen en de muziek die ze hier draaien heeft wel wat weg van een soort Spaanse country. Ach, we hebben in ieder geval onze koffie!

We lopen verder over plattelandsweggetjes naar het dorpje Bayero. Onderweg passeren we veel kleine boerderijen en worden we aangestaard door de koeien in de wei. In het dorpje Bayero staan enkel een paar huisjes. Als we het dorpje weer uitlopen, stuiten we op een enorme camping. Er is ook een café met terras en voor de tweede keer zitten we met een bakje koffie, met dit keer ook een chocobroodje erbij. We zien meerdere pelgrims zitten die we nog niet eerder zijn tegengekomen. Geen idee waar die ineens vandaan komen. Na onze koffie en chocobroodjes lopen we verder over rustige weggetjes naar onze slaapplek.

We slapen vannacht in de beroemdste herberg op de Camino del Norte. Dé herberg van Güemes. Echt een bijzondere plek. We zijn de eersten die hier aankomen en kiezen meteen de chillste bedden. Daarna doen we een rondje over het terrein. Er zijn hier zóveel bedden en er is zelfs een heuse bibliotheek met allemaal materiaal van vrijwilligers en statistieken over de pelgrims die hier in het verleden zijn geweest. Heel indrukwekkend.

Om 2 uur ’s middags wordt er lunch geserveerd en vlak voor de lunch komt de ene na de andere pelgrim binnen druppelen. We zien veel bekenden. Erg leuk! De lunch is een goed vullende kikkererwtensoep met brood. De rode wijn wordt ook alweer op tafel gezet. We zijn tenslotte in Spanje! Vooruit, we nemen ook een klein beetje. Na de lunch kunnen we douchen en chillen tot half 8 ’s avonds. Op dat tijdstip worden we allemaal verwacht in de gezamenlijke presentatiekamer.

We gaan zitten en priester Ernesto vertelt over de geschiedenis van de herberg. Een vrijwilligster vertaalt een klein gedeelte van wat hij vertelt in het Engels. Na een uur worden we eindelijk vrij gelaten en mogen we eten. We zijn inmiddels een beetje uitgehongerd. We gaan in de tot eetzaal omgebouwde stal zitten aan lange tafels tussen de pelgrims. We raken aan de praat en het is erg gezellig. Er is ontzettend veel eten en ook de wijn vloeit rijkelijk. Wat een bijzondere plek is dit zeg!

Camino del Norte – Etappe 11: van Guëmes naar Boo de Pielagos (30km)

Ik word wakker van gestommel. De pelgrims in onze kamer zijn al aan het inpakken. We hebben de wekker niet gehoord en het is al kwart voor 7. Normaal staan we veel vroeger op. We pakken onze spullen en maken ons klaar. Daarna gaan we naar het ontbijt. Eindelijk weer eens koffie met melk na het opstaan. Heerlijk! We maken nog een video van de herberg en gaan dan weer op pad.

Na een aantal kilometers over asfaltweg komen we terecht op een pad langs de kust. De eerste kilometers over dit pad zijn heerlijk. De uitzichten zijn prachtig en het is fijn om even niet over asfalt te lopen. In Somo pakken we de ferry naar Santander. Er zijn veel mede pelgrims die dezelfde boot pakken.

Santander is een grote stad aan het water. Op het eerste gezicht ziet de stad er mooi uit, maar we willen hier niet blijven. We lopen richting de uitgang van de stad en stuiten op een gezellig park met picknicktafels en foodtrucks. Tijd voor een pauze, een 0.0 biertje en wat eten. We stoppen niet te lang want we moeten nog 15 kilometer lopen. In een rechte lijn lopen we de stad weer uit. M’n voeten beginnen pijn te doen. Vooral de laatste 4 kilometer zijn echt zwaar. Mijn hele linkerbeen en voet zijn stijf. En ik voel een blaar opkomen op m’n hiel. Gesloopt komen we uiteindelijk aan bij het hostel waar we een eigen kamer gereserveerd hebben. We bestellen een biertje bij de receptie, krijgen er nootjes bij en vieren onze overwinning op het dakterras. Daarna gaan we douchen en even uitrusten. Om 7 uur staat het avondeten voor ons klaar. Er zitten ook wat pelgrims aan onze tafel die we nog niet eerder gezien hebben. Erg leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen.

Camino del Norte – Etappe 12: van Boo de Pielagos naar Santillana del Mar (24km)

Na het ontbijt lopen we naar de treinhalte die naast het hostel ligt. Net als vele andere pelgrims pakken we de trein die ons naar de overkant van de rivier brengt. Het voelt een beetje als valsspelen, maar anders moeten we 8 kilometer omlopen via een niet interessante route. Over de spoorbrug lopen durven we ook niet want de eigenaresse van het hostel heeft verteld dat je hiervoor een flinke boete kunt krijgen. Dat willen we ook niet riskeren. Dus dan maar een stukje met de trein. Omdat iedereen het doet, voelt het niet méga slecht. We hebben natuurlijk ook al twee keer de boot moeten pakken.

De eerste kilometers zijn relaxt over een plattelandsweg langs kleine dorpjes. Mijn linkerbeen voelt wel heel erg stijf aan. Dat is minder. Bij het eerste café dat we zien na 8 kilometer lopen, duiken we het terras op voor koffie en een stuk cake. Na de koffie gaan we weer verder en de volgende kilometers lopen we voornamelijk langs de weg en langs een enorme fabriek. Best wel een saaie route, maar ergens ook wel interessant omdat er weer heel andere dingen te zien zijn. Op een gegeven moment zien we in het dorpje Viveda een vervallen gebouw aan onze rechterkant waar ‘Centro Commercialidad’ op staat. Het is een typische winkel gerund door Chinezen waar we bananen, koekjes, Aquarius en snoepjes kopen. We gaan zitten in een bushokje. Uitrusten en alles opeten. Ondertussen komen er meerdere pelgrims langs die vragen of we op de bus zitten te wachten.

Na een klein half uurtje lopen we weer verder. Het is nog maar 7,5 kilometer naar Santillana del Mar. We lopen weer over plattelandswegen, dit keer langs witte huisjes met oranje daken. Het landschap is groen en heuvelachtig met hier en daar een boerderij. We zijn nog even getuige van een kudde koeien die over de weg naar het volgende weiland geleid worden. Alsof we teruggaan in de tijd. Geweldig! Het landschap hier is net een schilderij. Het wordt wel steeds warmer en warmer. De zon brandt op ons hoofd en we beginnen te zweten. We zijn er bijna. Nog een paar kilometer. We zien het dorpje Santillana del Mar al liggen. Van een afstand ziet het er nog niet heel boeiend uit, maar als we het dorp inlopen, valt onze mond open van verbazing. Zo mooi en schattig. Hier komen duidelijk niet alleen pelgrims, maar ook toeristen.

We lopen verder door het dorp en ploffen neer op een leeg terras voor een biertje. Yes, we made it! Again! We genieten intens. Wat is deze camino toch heerlijk! Sandra had een half uur geleden nog even een nervous breakdown te pakken vanwege de warmte, maar is nu weer helemaal blij. Mijn voeten zijn ook blij dat ze vandaag niet meer verder hoeven te lopen. Na het biertje lopen we naar de herberg waar we die nacht gaan slapen. De herberg is gevestigd in een prachtig gebouw. We krijgen onze eigen kamer. Een oude nonnen slaapcel met 1 stapelbed en een wastafel. We gaan douchen, draaien een wasje en nemen plaats in de tuin aan één van de tafels tussen de andere pelgrims. Het tweede biertje gaat open. Zelfs in de schaduw is het nog steeds best wel warm en daarom verkassen we niet veel later naar onze kamer nadat we onze was hebben opgehangen.

Hier chillen we tot etenstijd. Het avondeten wordt geserveerd in de eetzaal waar we samen met de andere pelgrims aan lange tafels zitten. We praten. We eten. We drinken wijn. We lachen. En daarna duiken we ons bed in.