‘Bon Bini Curaçao’
SANDRA WINK
Een dikke tweeënhalve week terug pakte ik voor zo´n 20 kilo twee backpacks in, waaronder een koelkast formaat laptop. Nu, wachtend op het Reine Beatrix Aiport in Aruba, ben ik best blij dat ik dit bakbeest toch heb meegenomen. Mijn volgende vlucht, naar Quito, gaat pas over 6 uren namelijk. Mooi de tijd dus om een eerste verhaal te schrijven, want zoals de meeste waarschijnlijk weten: Peer is op Reis. Maar liefst 8 maanden. 20 kilo, verdeeld over twee rugzakken, vol met kleding voor vier seizoenen. Want ja, nu heb ik dan wel twee heerlijke tropische weken gehad, mijn volgende bestemming zal toch iets meer regenkleding nodig hebben. Ook vanwege de hoogte, zijn sjaals en dikke sokken niet onbelangrijk. Maar goed, eerst maar eens terug naar het moment dat ik samen met Daddy en Tineke het vliegtuig uitstapte, wat voelde als een warme föhn in mijn gezicht. Genietmomentje.
We kwamen 7 februari in de avond aan op Hato Airport in Curacao, waar we werden opgehaald door de nicht van Daddy, Corry, en haar man, Jan. Zij wonen al jaren op Curacao en we mochten bij hen logeren gedurende onze vakantie. Nooit gedacht dat we in zo´n geweldige villa met zwembad en uitzicht op zee terecht zouden komen. Met ieder een eigen slaapkamer en badkamer, keken we de eerste ochtend dat we hier wakker werden onze ogen uit. Wat een paradijs!
We verbleven op het Coral Estate Rif St. Marie, vlakbij Willibrord en over het algemeen rustigere gedeelte van het eiland. Het was geweldig hoe gastvrij Jan en Corry waren, ontzettend makkelijk en heel lief.
De eerste dagen vulden we met het verkennen van de directe omgeving met als resultaat een verbrand hoofd doordat we een veel te lage factor zonnebrand hadden gebruikt. Door de wind heb je niet door hoe erg je aan het verfikken bent. Omdat we enkele dagen moesten wachten totdat er een huurauto beschikbaar was, deden we een poging tot reizen met openbaar vervoer (geen aanrader!) naar onder andere Willemstad. De heenreis ging nog aardig vlot en binnen no-time stonden we voor de beroemde gekleurde huisjes op de Handelskade.
Na de nodige kliekjes en filmpjes, zijn we rond gaan lopen en vooral het gerestaureerde gedeelte in Oltrabanda was erg mooi om te zien. Ook waren we nog getuige van een gigantisch drijvend flatgebouw die Willemstad na een middagje verliet. Leuk om te zien hoe de pondjesbrug dan op die manier open gaat.
Die middag was er ook March di Despedida, oftewel de Afscheidsparade van het Carnaval. Dit wilden we natuurlijk niet missen maar alle pogingen om met het openbaar vervoer daar te komen mislukte.. en na een tijd gaven we het op en reisden we terug naar het huis van Jan en Corry. Jan heeft ons toen nog diezelfde avond naar het Carnaval gebracht, want dit ¨mochten we absoluut niet missen¨. En echt, wát een spektakel was dit. Ongelooflijk al die kleuren, muziek en vooral de hoeveelheid energie die deze mensen uitstraalden. Echt een hoogtepunt van onze vakantie.
Een dag of twee later zijn we met een witte Kia Picanto tot onze beschikking elke dag het eiland rond gaan touren, oftewel: baaitjes-hoppen. Geweldige paradijselijke baaitjes met spierwit zand en kristalhelder water. Snorkelen, chillen, lezen, zonnen, slapen, eten en biertjes drinken… zo vulden we onze dagen, echt vakantie dus.
Het actiefste van de vakantie was toch wel het beklimmen van de Christoffelberg. Ondanks dat we ´s ochtends vroeg vertrokken, was het bloedje warm tijdens het lopen. Het was echt klauteren naar de top. Eenmaal boven werden we beloond met een geweldig uitzicht over het hele eiland. Al snel stond de berg vol met toeristen en zijn we terug gaan lopen, waar we nog heel veel klauterende toeristen tegen kwamen. Dit, naast Willemstad, was overigens de enige plek waarbij ik doorhad dat het hoogseizoen was. De baaitjes waren wonderbaarlijk rustiger, zoals eigenlijk de hele westkant van het eiland.
Ik was trouwens erg verbaasd toen ik ontdekte dat er een Albert Heijn op het eiland was, net zoals een Jamin en een Bruna! En Centrum Supermarkt had alles wat je ook bij de Jumbo kan krijgen. Kortom: je hoeft niks te missen uit Nederland als je op Curacao bent. Kaas, drop, hagelslag, noem het maar op, je kunt het hier krijgen. Plus het feit dat je je in het Nederlands kan redden maakt dit een eiland wat in principe gewoon Nederland is maar dan in een tropical setting.
Gedurende de hele vakantie hebben we veel van het eiland gezien, een auto huren is daarom ook echt een must. Zonder auto kom je niet heel ver en het openbaar vervoer is geen aanrader.
Op het moment dat ik de Grote Knip voor het eerst zag, dacht ik echt: wauw, dit is echt wat ik voor ogen had als ik aan de Carribean denk. Hoewel het hier wat drukker kan zijn, was het juist zo speciaal om hier tot zonsondergang te blijven, omdat de meeste mensen in de namiddag weer weggaan.
Het begon dramatisch, dit bezoekje aan het Kura Holanda museum. We werden meegenomen door een vrouwelijke gids die we van te voren moesten betalen, wat al vreemd was. We werden halverwege in de rondleiding geplaatst en toen ze eenmaal verder ging met haar uitleg kon ik er enkel een paar woorden als ´slavernij´ en ´voc´ ervan verstaan. Ik keek rond en zag al die moeilijke gezichten, ongelooflijk dat deze mensen dit al langer dan een uur volhielden. Wij hielden het gelijk voor gezien. Ze weigerde ons het geld terug te geven, ook nadat een andere gids en de vrouw achter de kassa een poging deed. Heel bizar. We zijn met de andere gids meegegaan en kregen weliswaar een privé tour met uitstekend verstaanbare uitleg over de slavernij periode en een stukje Afrikaans cultuur. Een twee uur durende rondleiding lijkt lang, maar deze jongen bracht het met zoveel passie en begon zelfs te zingen en muziek te spelen! Echt top!
Voor nachtenlange strandfeestjes zaten we echt op de verkeerde kant van het eiland, taxi´s waren onbetaalbaar en zelf rijden was geen optie. Tineke en ik kwamen op het idee om een Bed&Breakfast te boeken vlakbij Mamo Beach, waar het allemaal moest gebeuren. De volgende dag zaten we aan de gin-tonics tijdens Happy Hour op het strand. Met de voetjes in het zand, cocktail in de hand en dansend tussen de locals en toeristen, echt top om een keer mee te maken!
Ik kijk op van een horde Nederlanders die voorbijlopen naar Gate 3. Zojuist is omgeroepen dat de vlucht naar Amsterdam gaat beginnen met boarden, en ik besef dat ik ontzettend blij ben om nu door te mogen reizen naar een nieuwe bestemming, wellicht met een iets grotere cultuurshock dan wat Curacao met heeft bezorgd. Maar juist die spanning, de nieuwsgierigheid naar het onbekende geeft mij het ultieme gevoel van vrijheid. Quito, Ecuador, Zuid-Amerika… ik kan niet wachten!