‘Arequipa en de Colca Canyon’

SANDRA WINK

Na de Salkantay trek slaap ik nog een nachtje in Cusco. ‘s Ochtends vroeg ben ik alweer onderweg naar het busstation om te kijken welke bus ik kan nemen. Nog geen minuut na aankomst word ik al half een bus ingedrukt die op het punt staat te vertrekken. Deze reis duurt zo’n 11 tot 12 uren langs de uitgestrekte Andes gebergten met hier en daar een kudde lama’s of alpaca’s. Pas na zonsondergang komen we aan in Arequipa, ook wel de witte stad genoemd. Een taxirit verder sta ik in het centrum. Het Mango hostel is snel gevonden en ik zet mijn spullen in de dorm.

Door het lange zitten in de bus voel ik me onrustig en besluit ik de omgeving te verkennen. Ik loop door de schone straten langs de mooie koloniale gebouwen en waan me in een andere wereld. Dit lijkt wel een Europese stad, maar dan vol met latino’s. Er zijn ook een stuk minder toeristen! De winkelstraat is gezellig druk, en er zijn veel straatverkopers, mensen in dierenpakken en blinde karaoke zangers. Ik moet in mezelf lachen als ik iemand zie staan met zijn telescoop waar je voor 1 sol doorheen mag kijken naar de maan. Met zijn nasale stem roept hij nonstop: ‘Mira que bonita la luna, solo por un sol!’

Plaza de Armas

De volgende dag ben ik alweer vroeg wakker (zoals iedere dag haha) en relax ik in de hangmat op het dakterras van het hostel totdat het tijd is voor het ontbijt. Er staat een compleet buffet klaar, lekker! Tegen 8 uur loop ik de stad al in om de boel te verkennen. Het centrale plein met de imposante kathedraal is een plaatje om te zien. Het heeft echt wat om hier vroeg in het parkje te zitten en te observeren hoe iedereen zijn dag begint. Kinderen rennen achter de duiven aan en de ouderen lezen de krant op een bankje in de schaduw.

Santa Catalina klooster

Het Santa Catalina klooster is de grootste van Peru en was tot 1970 verboden terrein voor buitenstaanders. Voor 40 sol kun je het klooster bekijken en ronddwalen door het kleurrijke doolhof. Het is net een dorp midden in de stad met eigen straatnamen en pleintjes. Overal kun je via deuren naar kleine ruimtes en tuintjes. Ongelooflijk om te bedenken dat de nonnen zo konden leven, zo afgesloten van de rest van de wereld.

Yanahuara district

Ik vervolg mijn wandeltour door een park naar het Yanahuara district, een rustig gedeelte van de stad waar je uitzicht hebt over de Misti vulkaan. Veel is hier niet te doen, maar het is de ideale plek om de drukte van de stad even te ontvluchten.

Ratatouille

Terug in het centrum besluit ik te lunchen bij Ratatouille waar ze een uitgebreid menu voor 10 sol (= €2,50) hebben. Ik kies voor een grote fruitsalade en een vegetarische lasagne, heel lekker! De rest van de middag hang ik in de hangmat op het dakterras in het zonnetje. Wát een heerlijke temperatuur hier. Op 2500 meter hoogte is het prima te vertoeven in een stad waar het bijna nooit regent.

Mummie Juanita

In het museum Santuario de Andinas kun je de beroemde mummie Juanita bewonderen. Juanita is een meisje van rond de 14 jaar die in de Incatijd is opgeofferd op de berg Ampato, op zo’n 6300 meter hoogte. Hierdoor is haar lichaam nog helemaal intact op het moment dat klimmers haar in 1995 vinden. Na het ontbijt loop ik naar de overkant van de straat waar het museum is. We krijgen eerst een film te zien over hoe Juanita en andere mummie’s zijn gevonden. Daarna lopen we een ruimte in met gedimd licht waar we verschillende spullen bekijken die samen met deze kinderen zijn begraven. Aan het einde van de kamer is de deur naar Juanita. Een bizarre gedachte, en mijn hartslag gaat omhoog zodra ik de donkere ruimte instap. Een creepy gezicht kijkt me vanuit de vrieskist aan. De mummie is veel kleiner dan ik had verwacht. Het is ongelooflijk om te zien hoe ‘goed’ ze er nog uitziet, zelfs haar haar en vingers zijn nog intact. Hoelang ik ook blijf kijken, ik kan niet wennen aan haar verschijning. Na een tijdje houd ik het voor gezien. Ik verlaat de donkere ruimtes en stap het zonnetje weer in.

Een dagje niksen

Het is nog geen 10.00 uur, wat ga ik verder doen vandaag? Ik verlang met dit warme weer naar een zwembad en een boek lezen op een ligbed. Helaas heeft mijn hostel die luxe niet. Ik bedenk een plan en vraag bij andere hotels of ik het zwembad mag gebruiken. Helaas word ik al bij de eerste afgewezen, alleen voor hotelgasten vertelt ze me. Bij het volgende hotel zet ik mijn liefste stem op en mag ik van de receptionist doorlopen. Yes! Ik loop door een hele mooie tuin met aan het eind een knalblauw zwembad en gekleurde stoeltjes. Hier ga ik me prima vermaken de hele dag! Ik lees mijn boek, spring het ijskoude water in en geniet nog even van de rust voordat ik morgen met de driedaagse Colca Canyon trek begin.

Aan het einde van de dag eet ik nog een heerlijke crêpe met banaan en chocola bij Crepisimo. Om 19.00 staat er een briefing gepland in het hostel, maar een half uur later is de gids er nog steeds niet. Ik raak een beetje gefrustreerd want wil ook nog mijn tas inpakken en douchen, en het liefst vòòr 9 uur op bed aangezien de tour om 3 uur ‘s nachts al begint. Na veel bellen komt er na een uur iemand langs die me alle informatie geeft. Met een gerust gevoel lig ik even later op bed.

Colca Canyon trekking

Uitgerust wakker worden is onmogelijk om half 3 ‘s nachts, maar gelukkig kan ik wat uurtjes inhalen in de bus nadat de gids me heeft opgehaald. 3 uren later komen we aan in Chivay, waar we worden opgewacht met een ontbijtje. Die koffie gaat er heel goed in! Even later rijden we weer verder en stoppen we bij de Cruz del Condor, het uitzichtpunt op het diepste punt van de Colca Canyon en een kans om condors te spotten. Helaas geen condors, en veel te veel toeristen. Ik ben er snel klaar mee, van mij mag die hike wel beginnen! Vanuit het dorpje Copabanda begint onze driedaagse hike, waarbij we een soort van loop maken in de Colca Canyon. We gaan 3 tot 4 uurtjes per dag lopen. Na de Salkantay trek klinkt dit als een verademing haha. Het is stralend mooi weer, ik smeer me in met zonnebrand en koop een bamboe loopstok voor de hike. Ready!

Dag 1

De eerste dag lopen we de Canyon in, dus dat betekent alleen maar dalen dalen dalen. De omgeving is echt adembenemend mooi. We zijn met 8 personen, twee stellen en twee Nederlandse meiden en de gids. Al tegen lunchtijd bereiken we onze lodge waar we gaan overnachten. Samen met de Nederlanders deel ik een kamer. Deze keer geen tent zoals met de Salkantay!

Het is verder wel redelijk primitief, zoals wc’s met ramen en de buitendouches met 0 privacy als de douchegordijnen naar buiten waaien. Na een lekkere lunch is het de rest van de middag vooral lekker luieren in de tuin. Ik begin in mijn tweede boek van deze reis en lees door totdat de zon ondergaat. Het koelt snel af en met alle mogelijke kleding om mijn lijf schuif ik aan tafel voor het diner. Ik voel dat ik weinig slaap heb gehad, en duik dan ook vrij snel na het eten mijn bed in.

Dag 2

Pas 12 uren later ontwaak ik uit mijn vage dromen. Het duurt even voordat ik doorheb waar ik ben. De spitse rotswanden lichten op door het vroege ochtendzonnetje. Een bizar mooi gezicht. Als ontbijt krijgen we pannenkoeken! Mijn geluk kan niet meer op. Rond 9 uur hiken we op een relaxed tempo naar onze volgende bestemming. Het is vooral vlak en dalen, wederom een easy peasy dag. Onderweg lopen er veel Benno’s met ons mee, zó leuk. Ik kan het niet laten om ze allemaal even te aaien.

We zien vanuit de verte de “oasis” al liggen. In het diepe dal van de Canyon zien we een handjevol lodges met allemaal een blauw hokje, oftewel de aanlokkelijke zwembaden. Met die motivatie versnellen we onze pas en zijn we niet veel later al beneden. Eerst een duik in het zwembad! Het blauwe water steekt af tegen de oranjekleurige rotsen, een uniek gezicht.

De lunch staat al klaar en we blijven nog lang nazitten en praten. De zon heeft zich verstopt achter de wolken dus die tweede sprong in het zwembad stel ik nog even uit. In plaats daarvan ga ik lezen en even laten ploft er een Benno tegen me aan die al snel in dromenland is. Onmogelijk om nu te vertrekken, en ik blijf dan ook totdat het donker wordt in dezelfde houding zitten. Tegen etenstijd sluip ik weg zodat Benno kan blijven liggen.

Er zijn inmiddels meer groepen aangekomen die de tweedaagse hike maken en dus alleen hier een nachtje blijven. Achteraf ben ik blij dat ik de trekking in drie dagen doe. Het voelt nu meer als een relax trip in plaats van een heftige trekking.

Na het avondeten drinken we nog een thee en kruipen we alweer snel ons bed in. Heel erg beppe-stijl, maar oh zo fijn 🙂 Ook Benno komt onze kamer binnenlopen en legt zijn kop al smekend op mijn bed. Voordat ik het doorheb ligt hij als een croissant bij het voeteneind van mijn bed en is niet van plan te vertrekken. Té schattig, en heb dan ook 0 intentie om hem het bed uit te jagen.

Dag 3

We staan voor dag en dauw alweer op zodat we de hete zon kunnen vermijden voor onze klim omhoog. Dag 3, de zwaarste dag van de hike, is 3 uren lang omhoog klimmen, de Canyon uit. Vooral het eerste uur is lastig, met de slaap nog in onze ogen en de vermoeide beenspieren. Daarna gaat het eigenlijk prima en de eerste zonnestralen warmen langzaam de omgeving en ons op. Al na 2,5 uur staat de helft van de groep boven. Dat viel me heel erg mee!

We lopen naar het dorpje waar een welverdiend ontbijt voor ons klaarstaat. De bus brengt ons vervolgens weer naar Chivay, met een tussenstop bij een uitzichtpunt en de hotsprings, waar ik vanaf zie. De lunch is exclusief in de tour en dus brengen ze ons naar een toeristisch restaurant in the middle of nowhere. Ik heb er een hekel aan als je ‘gepusht’ wordt om op een bepaalde plek je geld uit te geven, en je geen andere keuze hebt dan daar de hoofdprijs betalen omdat er geen alternatieven zijn. Ik besluit in de bus te wachten en mijn reisverslag te schrijven.

Op naar Puno

Ik word als enige van de groep op een andere bus gezet omdat ik direct door ga naar Puno in plaats van terug naar Arequipa. Ik neem afscheid van de groep en even later zit ik met een handjevol andere toeristen in de bus naar Puno. Deze bus heeft zelfs een gids en we maken onderweg nog een aantal stops, waaronder bij het vulkanen uitzichtpunt en een groot meer. Pas ‘s avonds laat arriveren we in Puno. Ik plof neer op mijn bed in het hostel en kom er niet meer uit.